Ga naar de inhoud

Wees gegroet, collega, in tijden van verandering,…

Een mooie, zonnige dinsdagmorgen: iedereen van het management zit klaar voor de 2-wekelijkse debriefing van het directieteam. We wachten nog even op de voorzitter. De sfeer is gemoedelijk bij een kop koffie en de setting nodigt uit tot informele conversaties. Zoals het al vaker gebeurt, brengt de management assistent plots het zonnetje figuurlijk binnen: “Zeg collega’s, wat zouden jullie ervan vinden om de vergadering te beginnen met een gebed, een Wees Gegroet? Dit heb ik deze morgen ook aan mijn man en kinderen voorgesteld. Dan is iedereen ten minste even stil: even geen door elkaar gepraat, geen geroep of andere drukte. Volgens mij was dit de tactiek vroeger. Begin de maaltijd met een gebed. Dan is het stil.”

Naast mij komt prompt reactie van een collega: “Waarom niet? Dan hebben we meteen onze check-in voor vandaag!” Gelach bij sommigen.

Die laatste opmerking had ik gehoord. Een half jaar geleden waren we in dezelfde groep formeel gestart met een check-in. Deze stond zelfs officieel geagendeerd als eerste punt. Samen met de voorzitter had ik – als procesbegeleider – afgesproken om iedere meeting, rond de op til zijnde verandering, te starten met een check-in. Dit bleek een tijdje goed te gaan, tot er enkele kritische stemmen opdoken, vooral in de pauze of na de vergadering. ‘Moet dat nu zo’n check-in? Voor mij is dat niet nodig, zo over je gevoelens praten enz, … Is dat geen tijdverlies?”

Haha! Daar waren ze: de LI-stemmen of de minderheidsstem!

Alleen, ik had niet door dat ik op dat moment de Li-stem dankbaar kon aannemen. In het vuur van mijn enthousiasme om oog te hebben voor het groepsdynamische aspect (of hoe noem je alles wat niet in cijfers of management-proces-taal te vatten is?) ging ik gewoon voorbij aan wat er voor mijn ogen afspeelde.

Het resultaat bleef niet lang uit: een paar keer was ik niet aanwezig op de managementmeeting en de check-in verdween als agendapunt, tot hij …

… vol van genade…

… weer opdook op die mooie zonnige dinsdag, via het grapje van de ‘wees-gegroet’. De check-in was niet vergeten in de groep. Intussen had ik zelf geleerd de li-stem te erkennen, de check-in als minder formeel te beschouwen en vooral tijdens de samenvatting nog meer een brug te maken met de rest van de agenda en het verloop van het overleg.
En de groep leerde ook en boorde op een onverwacht moment zijn eigen wijsheid aan: de nood aan rust, het vragen hoe het gaat met de ander (wees gegroet!)

Hoe ‘wijs’ is het om deze rijkdom in jezelf en de groep te ontdekken? En hoe…

gezegend…

… zijn we om elke dag opnieuw te kunnen beginnen met een verhaal van opstaan vallen en weer doorgaan? Aan de eerste mens die je ontmoet (en ook de volgende) vraag je: ‘Hoe gaat het met jou?’ Kunst is dan te luisteren naar het antwoord, zonder te onderbreken, zonder oordeel of meteen te willen helpen, … Dit betekent al veel, misschien al alles voor de ander.
Want als op dit vlak iets beweegt in deze managementgroep, dan beweegt er ook iets bij de medewerkers die intussen volop met hun neus in de veranderingen zitten. Een (verdoken) ‘wees-gegroetje’ kan wonderen doen.